اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) اصطلاحی گسترده برای توصیف گروهی از اختلالات رشد عصبی است. این اختلالات با مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی مشخص می‌شود و افراد مبتلا به اوتیسم اغلب علایق و یا الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه‌ای را نشان می‌دهند.
ASD بدون توجه به نژاد، فرهنگ و زمینه اقتصادی در افراد سراسر جهان دیده می‌شود. براساس اطلاعات معتبر مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، بیماری اوتیسم در پسران چهار برابر بیشتر از دختران اتفاق می‌افتد.
نشانه‌هایی مبنی بر افزایش بیماری اوتیسم وجود دارد که برخی این افزایش را به عوامل محیطی نسبت می‌دهند. با این حال، این موضوع قابل بحث است که آیا میزان ابتلا افزایش یافته و یا درصد تشخیص بیشتر شده است.
انواع مختلف اوتیسم چیست؟
«راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی» که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) منتشر شده است و توسط پزشکان برای تشخیص انواع اختلالات روانپزشکی استفاده می‌شود، در حال حاضر پنج زیرگروه مختلف برای اوتیسم در نظر می‌گیرد:
- مبتلایان با یا بدون نقص ذهنی
- مبتلایان با یا بدون نقص زبانی
- همراه با یک بیماری پزشکی یا ژنتیکی شناخته شده یا یک عامل محیطی
- همراه با اختلال رشد عصبی، ذهنی یا رفتاری دیگر
- با کاتاتونیا
هر بیمار با یک یا چند شاخص قابل تشخیص است. پیش از این، افراد در طیف دیگری از اختلالات دسته‌بندی می‌شدند:
- اختلال اوتیسم
- سندرم آسپرگر
- اختلال توسعه فراگیر
علائم اوتیسم چیست؟
علائم اوتیسم به طور معمول در اوایل کودکی، از 12 تا 24 ماهگی به وضوح مشخص می‌شود. با این حال، علائم ممکن است زودتر یا دیرتر ظاهر شوند. علائم اولیه ممکن است شامل تاخیر قابل توجهی در رشد زبان و یا روابط اجتماعی باشند.
علائم اوتیسم به دو دسته تقسیم می شوند: مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی، الگوهای رفتاری یا فعالیت‌های محدود یا تکراری.
مشکلات ارتباطی و تعامل اجتماعی عبارتند از:
- 1- مسائل مربوط به برقراری ارتباط، مشکل در به اشتراک گذاشتن احساسات، به اشتراک گذاشتن علایق و یا حفظ یک مکالمه
- 2- مشکلاتی در ارتباطات غیر کلامی، مانند مشکل در حفظ تماس چشمی یا خواندن زبان بدن
- 3- مشکلاتی در توسعه و حفظ روابط
الگوهای محدود یا تکراری رفتار یا فعالیتها عبارتند از:
- 1- حرکات یا الگوهای گفتاری تکراری
- 2- پایبندی سختگیرانه به روال خاص یا رفتارهای خاص
- 3- افزایش یا کاهش حساسیت به اطلاعات حسی خاص، مانند واکنش منفی به یک صدای خاص
- 4- داشتن علایق یا مشاغل ثابت
افراد در هر گروه ارزیابی شده و شدت علائم آنها مشخص می‌شود. برای تشخیص ابتلا به اوتیسم، فرد باید هر سه علامت در دسته اول و حداقل دو علامت در دسته دوم را نشان دهد.
علت اوتیسم چیست؟
علت دقیق اوتیسم ناشناخته است. جدیدترین تحقیقات نشان می‌دهد که هیچ علتی وجود ندارد. برخی از عوامل مشکوک به خطر ابتلا به اوتیسم عبارتند از:
- داشتن خویشاوند درجه یک مبتلا به اوتیسم
- جهش‌های ژنتیکی
- بیماری سندرم X شکننده و سایر اختلالات ژنتیکی
- سن بالای پدر و مادر در زمان بارداری
- وزن کم هنگام تولد
- عدم تعادل متابولیک
- قرار گرفتن در معرض فلزات سنگین و سموم محیطی
- سابقه عفونتهای ویروسی
- قرار گرفتن جنین در معرض داروهایی مانند اسید والپروئیک (دپاکن) یا تالیدومید (تالومید)
طبق تحقیقات موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی (NINDS)، هم ژنتیک و هم محیط می‌توانند تعیین کننده احتمال ابتلای فرد به اوتیسم باشند.
تشخیص اوتیسم چگونه انجام می‌شود؟
تشخیص ASD می‌تواند از طریق غربالگری، آزمایش ژنتیکی و ارزیابی‌های مختلف انجام پذیرد.
- غربالگری: توجه داشته باشید که غربالگری یک تشخیص نیست و کودکانی که غربالگری مثبت برای اوتیسم دارند لزوماً این اختلال را ندارند. علاوه بر این، غربالگری‌ها گاهی اوقات هر کودکی که مبتلا به اوتیسم است را تشخیص نمی‌دهد.
- آزمایشات ژنتیکی: پزشک ممکن است ترکیبی از آزمایشات را برای تشخیص اوتیسم پیشنهاد کند، مانند آزمایش DNA برای بیماری‌های ژنتیکی
- ارزیابی رفتاری: بررسی‌های دیداری و شنیداری برای تایید عدم ارتباط مشکلات بینایی و شنوایی به اوتیسم
- غربالگری کاردرمانی: شامل پرسشنامه‌هایی است که به طور معمول توسط تیمی از متخصصان بررسی می‌شود. این تیم ممکن است شامل روانشناسان کودک، متخصصین کاردرمانی و یا آسیب شناسان گفتار و زبان باشند.
اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟
هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد، اما روش‌هایی وجود دارند که می‌توانند به افراد کمک کنند تا احساس بهتری داشته باشند و یا علائم خود را کاهش دهند، مانند:
- رفتار درمانی
- بازی درمانی
- کار درمانی
- فیزیوتراپی
- گفتاردرمانی
استفاده از ماساژ، پتو و لباس‌های خاص و تکنیک های مراقبه نیز ممکن است اثرات آرامش بخشی ایجاد کنند. اما نتایج درمان در افراد مختلف متفاوت خواهد بود. برخی از افراد ممکن است به برخی از رویکردها به خوبی پاسخ دهند، در حالی که برخی دیگر خیر.
درمان های جایگزین اوتیسم
درمان های جایگزین برای مدیریت اوتیسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مصرف ویتامین‌های با دوز بالا
- شیمی درمانی، که شامل دفع فلزات از بدن است.
- اکسیژن درمانی هایپرباریک
- ملاتونین برای رفع مشکلات خواب
نتیجه تحقیقات در مورد درمان‌های جایگزین متفاوت بوده و برخی از این روش‌های درمانی می‌توانند خطرناک باشند.
آیا رژیم غذایی می‌تواند تاثیری در اوتیسم داشته باشد؟
هیچ رژیم خاصی برای افراد مبتلا به اوتیسم طراحی نشده است. با این وجود، برخی از محققان اوتیسم در حال بررسی تغییرات رژیم غذایی به عنوان روشی برای به حداقل رساندن مسائل رفتاری و افزایش کیفیت کلی زندگی هستند.
پایه و اساس رژیم غذایی مبتلایان اوتیسم پرهیز از مواد افزودنی مصنوعی مانند مواد نگهدارنده، رنگ‌ها و شیرین کننده‌های خوراکی و در مقابل مصرف بیشتر غذاهای کامل مانند میوه و سبزیجات تازه، مرغ بدون چربی، ماهی، چربی اشباع نشده و مقدار زیادی آب است.
برخی از طرفداران اوتیسم رژیم غذایی بدون گلوتن (در اینجا بیشتر بخوانیم) را نیز تأیید می‌کنند. پروتئین گلوتن در گندم، جو و سایر غلات یافت می‌شود. این افراد معتقدند که گلوتن در برخی افراد مبتلا به اوتیسم التهاب و واکنشهای بد ایجاد می‌کند. با این حال، تحقیقات علمی در مورد رابطه بین اوتیسم، گلوتن و پروتئین دیگری که به عنوان کازئین شناخته می‌شود، تاکنون نتیجه‌ای نداشته است.
برخی مطالعات و شواهد حاکی از آن است که رژیم غذایی می‌تواند به بهبود علائم اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD)، وضعیتی مشابه اوتیسم کمک کند.
اوتیسم چگونه بر کودکان تأثیر می‌گذارد؟
کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است همانند همسالان خود به نقاط عطف رشد نرسند و یا حتی مهارتهای اجتماعی و یا زبانی که پیشتر آموخته بودند را از دست بدهند.
این کودکان ممکن است رفتارهای تکراری نشان دهند، در خوابیدن مشکل داشته باشند و یا تمایل به مصرف موادی داشته باشند که ماهیت خوراکی ندارند. مشاهده پیشرفت‌های رفتاری در آنها بدون ایجاد یک محیط سازمان یافته و یا یک روال ثابت در زندگی دشوار است.
اوتیسم و ورزش
هر نوع ورزشی که کودک از آن لذت ببرد می‌تواند مفید باشد. قدم زدن و سرگرم شدن در زمین بازی هر دو ایده آل هستند. شنا و قرار گرفتن در آب نیز می‌تواند هم به عنوان یک ورزش و هم یک فعالیت حسی باشد. انجام بازی‌های حسی می‌توانند به افراد مبتلا به اوتیسم که ممکن است در پردازش سیگنال‌های حواس خود مشکل داشته باشند کمک کند. با این حال، برخی اوقات انجام ورزش‌های تماسی برای کودکان اوتیسم دشوار است.
اوتیسم چگونه بر دختران تأثیر می‌گذارد؟
به دلیل شیوع خاص جنسیتی، اوتیسم اغلب به عنوان بیماری مخصوص پسران در نظر گرفته می‌شود. با این حال، این بدان معنا نیست که اوتیسم در دختران رخ نمی‌دهد. در حقیقت، تخمین زده شده که 0/66 درصد یا تقریباً از هر 152 دختر 1 نفر مبتلا به اوتیسم باشد. اوتیسم حتی ممکن است به صورت متفاوت در زنان نیز بروز کند.
اوتیسم چگونه بر بزرگسالان تأثیر می گذارد؟
خانواده‌هایی که افراد مبتلا به اوتیسم دارند ممکن است نگران باشند که زندگی اوتیسم برای یک بزرگسال چگونه است. تعداد کمی از بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است به طور مستقل به زندگی و یا کار ادامه دهند و معمولا بسیاری از آنها به کمک و مداخله مداوم در طول زندگی نیاز دارند. معرفی روش‌های درمانی در اوایل زندگی می‌تواند به استقلال بیشتر و کیفیت بهتر زندگی منجر شود.
چرا آگاهی از اوتیسم مهم است؟
آوریل ماه جهانی اوتیسم است. آگاهی از اوتیسم به همدلی و درک این نکته نیاز دارد که ASD برای همه متفاوت است. برخی از روش‌های درمانی می‌تواند برای برخی از افراد مفید باشد اما برای برخی دیگر خیر. والدین و مراقبان نیز می‌توانند نقش موثری در انتخاب بهترین روش حمایت از کودک اوتیسم داشته باشند.
تفاوت بین اوتیسم و ADHD چیست؟
اوتیسم و ADHD (بیش فعالی) گاهی با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. کودکان مبتلا به ADHD به طور مداوم مشکلاتی مانند تکان دادن بدن، تمرکز و عدم حفظ ارتباط چشمی با دیگران دارند که این علائم در برخی از مبتلایان اوتیسم نیز دیده می‌شود. با وجود برخی شباهت‌ها، یک تفاوت عمده بین این دو مورد این است که افراد مبتلا به ADHD در مهارتهای ارتباطی اجتماعی مشکلی ندارند.
پس اگر فکر می‌کنید کودکتان علائم بیش فعالی دارد، در مورد آن با پزشک صحبت کنید. برای اطمینان از اینکه کودک تحت درمان صحیح قرار بگیرد، یک تشخیص واضح ضروری است. البته این موضوع را در نظر داشته باشید که یک فرد ممکن است هم مبتلا به اوتیسم و هم بیش فعالی باشد.
نظرات مشتریان ما
نظری ثبت نشده است